OTAC MIHAILO APOSTOLOV – SAVREMEN ISPOVJEDNIK
VJERE U BUGARSKOJ CRKVA
NA KRSTU Crkva
u Bugarskoj otvara rane i iznosi
spomen svojih najnovijih Mučenika i Ispovjednika: iz patrijaršijskog
glasila «Crkoven vestnik» br 19, od 2. do 15. decembra 1997. prenosimo
tekst o jednom od njih, ocu Mihailu Apostolovu, objavljen povodom
desetogodišnjice od njegove ispovjedničke končine. Neočekivano
za komuniste, četrdesetpetogodišnji parohijski sveštenik daje tvrd
otpor svim njihovim skrnavljenjima i otvoreno ih izobličava. On sam piše
i rasprostranjuje brošuru pod naslovom «Ima Boga!» skupa sa drugom
crkvenom literaturom. Izsvjesno vrijeme vlasti su prinuđene da trpe «popa-reakcionara»
zbog njegove velike popularnosti i dokazane građanske hrabrosti –
jednom sapasava voz od neminovne katastrofe otkrivajući lomljenu šinu,
drugi put predaje državi pronađeno zlato. No
čim su sigurnije stali na noge, komunisti se ne kolebaju. Tokom 1958.
godine otac Mihailo je uhapšen jer se navodno protivi rješenju mjesnih
lasti u Deljanu da uzmu
stare nadgrobne spomenika za pijačni kantar. Pripisuju mu još hrpu
gluposti: da drži tajno oružje u podrumu, da je na crkveno kube u
Topolnici montirao radio.stanicu, i da čuva «kontraraevolucionare». U
kući mu ne nalaze ni čauru, pomenuti hram nema jednostavno nema
kubeta, a kao «banditi» su se pokazali dva izgladnjela demovilisana
vojnika koje je dobri otac nahranio. Iako su lažna svjedočanstva o učinjenim
zalima očigledno propala, sveštenik je osuđen na smrt; doi dok njemu
bliski grozničavo trče po višim instancama, mjesna partijska
organizacija sela Deljan u punom sastavu tajno potpisuje molbu Vrhovnom
sudu da potvrdi smrtnu presudu. Ta
podlos je otkrivena slučajno . mjesni trakorista u opštini nalazi
indigo korišten pri kucanjuj molbe. Tada narod oba sela počinje
potpisivanje molbe za pomilovanje njihovog parohijsko sveštenika. No
kada su bliski «popu buntovniku» stigli do glavnog prokurora, on
zlobno izigrava da takav «neprijatelj naroda» zaslučuje da bude odmah
streljan. Vrhovni sud potvrđuje presudu. U
ćeliji na smrt osuđenih u Sofijskom centralnom zatvoru četrdeset duša,
nabijenih na dva zajednička ležaja, čeka svoj poslednji čas. Ubrzo
otac Mihailo primećuje da mu posebno daju hranu. Kada je primi počinje
damu se gadi, vrti mu se u glavi i povraća. Jednog
dana nepoznat povjek dolazi pred njega sa torbom voća i povrća.
Upozorava ga da ne jede ništa seb hljeba, zato što je naređeno da ne
izađe živ odatle. Sveštenik ga pita za ime, a neobičan dobročinitelj
mu odgovara moli se za mene, a Bog zna ko sam.» U
međevremenu, cijelo imanje mu je konfiskovano, a žena i petorica
sinova – izbačeni na ulicu. Oni se međutim očajno bore za njegov život
– pišu molbu za pomilovanje Prezidijumu Narodne skupštine. Angažovao
se lično i Patrijar Kiril. Smrtna kazna se zamjenjuje doživotnim
zatvorom i robijom u Belenu. Teški
fizički rad sveštenika ne plaši, jer je bio drvosječa. Ošišan,
obrijan, mnogo puta izlagan ponižejima i ruganju, on ne pada duhom.
Uspijeva da se snabde sa nekim crkvnim priborom i tajno počinje daluži
vaskršnje bogosluženje. Jdnog Vaskrsa hodža iz ćelije iznad
pozdravlja oca sa «Hristos voskrese» i bez greške pjeva vaskršnji
tropar – cijelu noć ga je slušao odozdo, te ga je naučio napamet! Tokom
l964. doživotni zatvorenik neočekivano je amnestiran i postaje sveštenik
u gradu Rili. Njegov ubogi i tijesni stan pretvara se u istinski Avramov
dom – budući unuk čuvenog travara, otac Mihailo liječi mnoge ljude. Represija
ga nije slomila i on se odlučno suprostavlja prijetnjama i
maltretiranju mjesnog partijskog sekretara. Neočekovano malo dijete
istog partijca teško oboljeva. Otpuštaju ga iz bolnice kao beznadežan
slučaj. Jednog ranog jutra očajni otac tajno ga ostvlja napragu svešteničke
kuće. Otac Mihailo ga nosi u hram i krštava. Kasnije, dijete
ozdravljuje. Od tog dana partijski funkcioner postaje prvi zaštitnik
rilskog sveštenika preed vlastima. Posljednjih
dana života, osljepivši i prikovan za postelju, protojerej Mihailo
Apostolov prima monaški postrig. Devetog novembra 1988. je dan njegove
končine ovjenčao jedno stradalno žitije koje je zaslužilo da bude
znano njegovim sunarodnicima. Sa
bugarskog: Jeromonah Joakim (Jovčeski) i
Jeromonah Jovan (Ćulibrk) Svetigora, godina 7, Br. 68-69, Sv. Simeon Mirotočivi 1998., str. 57
|