Visokoprepodobni arhimandrit

o. Gavrilo (Vuckovic)

glavni i odgovorni urednik casopisa

"Put, Istina i Zivot"

Arhimandrit Gavrilo (Vuckovic) stupio u manastir za iskusenika krajem aprila 1961. godine, sa nepunih 17 godina starosti. Rodjen u selu Duboka, opstina Kucevo (kod Pozarevca) od oca Dusana i majke Dusanke. Mirsko ime Bora. Prvi manastir Tuman, pa Rajnovac. U manastiru Preobrazenju bio polaznik monaske skole. Zamonasen u rasu na Veliku subotu 1964. godine u manastiru Rakovici. Cin postriga izvrsio episkop Sava moravicki, sada sumadijski, a priveo arhimandrit Milutin, kasnije episkop timocki, po zavrsetku Bogoslovsko-monaskog seminara skolske 1963./64. godine. Po blagoslovu Njegove Svetosti Patrijarha srpskog G. G. Germana, iste godine odlazi u manastir Sv. Pecke patrijarsije. Od 23. septembra 1965. do 11. marta 1967. na odsluzenju vojnog roka u Skoplju. Po povratku iz vojske prelazi iz Eparhije beogradsko-karlovacke u rasko-prizrensku i biva pricislen u bratstvo manastira Visokih Decana. Iste 1967. godine bio rukopolozen u cin jerodjakona od episkopa rasko-prizrenskog G. Pavla na dan svetog Stefana Decanskog. Provevsi od 21. marta 1967. do 10. marta 1971. u manastiru Visokim Decanima, po licnoj molbi dobio kanonski otpust za prelazak u manastir Hilandar na Svetoj Gori (Grcka). U Hilandar stize 12. marta 1971. godine. Dodeljuje mu se poslusanje crednog djakona i prosforara. Kasnije sa poslusanja prosforara na poslusanje gostoprimca, prvo pri kancelariji i Saboru staraca (opsta uprava) i posle na duze vreme gostoprimac za opste manastirske goste. Rukopolozen za jeromonaha 26. januara 1980. godine, na dan sv. mucenika Ermila i Stratonika. Cin hirotonije izvrsio episkop rodostolski G. Hrizostom, titularni episkop Vaseljenske patrijarsije sa sedistem u Kareji (Sveta Gora). Odmah primio novo poslusanje - credni jeromonah u crkvi. Na manastirsku slavu Sv. Vavedenje 1981. godine u toku bdenija postrizen u malu shimu sa istim imenom Gavrilo. Postrizenje izvrsio episkop zvornicko-tuzlanski G. Vasilije (Kacavenda), a priveo, kao duhovni otac, starac proiguman Nikanor. Po blagoslovu Uprave manastira Hilandara, boravio godinu dana, od marta 1983. do marta sledece 1984., kod duhovnika starca Kirila u keliji sv. Nikolaja - Belozerska, medju Grcima. Po blagoslovu duhovnika starca Nikanora i po licnoj molbi dobio opsti kanonski otpust i vratio se u Srbiju. U manastiru Banja, kod Risna (Crna Gora), proveo mesec dana, a u Boki kotorskoj kod svestenika o. Mome Krivokapica tri meseca. U avgustu 1984. kanonski primljen u Eparhiju zagrebacko-ljubljansku. Dana 17. avgusta primio upravu manastira Lepavine i parohiju manastirsku. Na Veliku Gospojinu - Uspenje Presvete Bogorodice, 1994. godine, Njegovo Visokopreosvestenstvo Mitropolit zagrebacko-ljubljanski i cele Italije G. Jovan na Svetoj arhijerejskoj liturgiji proizveo ga u cin arhimandrita.

REC UREDNIKA

Pomaze Bog, dragi citaoci! Evo i prvog broja u ovoj godini. Nadamo se da ce, uz pomoc Bozju, ali i svih nasih saradnika, casopis ubuduce biti bolji i sadrzajniji nego do sada. Nadamo se jos i da ce stici do sto veceg broja citalaca, zahvaljujuci ne samo misionarskom zalaganju vrednih vernika-postovalaca nase svetinje, cudotvorne ikone Presvete Bogorodice Lepavinske, nego i, pre svega, blagonaklonoj reci episkopa pomesne nam Srpske pravoslavne crkve, koji vec petu godinu redovno prate izdavacki rad manastira Lepavine. Nas cilj je da na sto prihvatljiviji nacin prenesemo jevandjelsku rec i svetootacku pouku vernom narodu nase Crkve, a episkopska preporuka naseg casopisa svestenicima i, potom, svestenicka vernicima, sigurno bi otvorila put do sirokog kruga citalaca.

Mnogo je lepih primera podrske koje su nam do sada stigle za casopis "Put, Istina i Zivot", usmenih i pismenih priznanja. Najvece priznanje nam daje nas Mitropolit, Visokopreosveceni G. Jovan, u kojem imamo i duhovnog nastavnika. Ipak, pored ovakvih ima i drugacijih primera, a ponekad i oni moraju da se navedu. Nas manastir unatrag dve-tri godine posecuje dosta vernika, koji iz raznih eparhija i parohija dolaze obicno u nedelju, da ucestvuju na Svetoj Liturgiji i molitvi koja se cita pred cudotvornom ikonom Lepavinskom. Iz manastira cesto odlaze sa ponekom duhovnom knjigom, od izdavaca u okrilju nase Crkve, ili sa nasim casopisom. Jedna vernica je odnela nekoliko primeraka casopisa, da bi ih podelila duhovnoj braci i sestrama u maticnoj parohiji. Dok je sledece nedelje delila primerke, naisao je parohijski svestenik i pred svima je izgrdio, tako da je njoj, koja redovno dolazi u crkvu, bilo veoma neprijatno. Obrazlozenje za takav netaktican postupak svestenik je nasao u tome da manastirski casopis "ugrozava" list koji izdaje njegova parohija. Ili: u drugom gradu, iako ima zainteresovanih vernika, svestenik nije dao blagoslov da se casopis "Put, Istina i Zivot" stavi u crkvu, tako da ga jedna vernica, iz dobre volje, sama donosi i deli onima koji ga citaju. Kad je svestenik cuo za to, optuzio ju je za "sektasenje", zato sto se tako - prelaze granice jedne eparhije u drugu! Kao da obe eparhije nisu u istoj Crkvi. Treci primer: manastir Lepavina je, sa blagoslovom Mitropolita G. Jovana, odnedavno poceo da izdaje "Pravoslavni duhovni listic", koji se deli besplatno. Odstampana su dva broja, prvi u 10.000, a drugi u 15.000 primeraka. Poslao sam jednom svesteniku odredjeni broj tih listica da podeli svojim parohijanima. Primerci od prvog broja su podeljeni, ali od drugog je vrlo mali broj podeljen, veci deo je ostao kod prodavca sveca, da njemu posluzi za zamatanje onog sto se kupuje. Razlog za to se krije u sadrzaju drugog broja listica. Objavljen je tekst o strasti pusenja, o njegovoj stetnosti i po duhovno i po telesno zdravlje, a desilo se da su svestenik i njegova supruga - strastveni pusaci.

Ovakvih primera nema mnogo, pa za ove koje sam naveo molim da mi oproste oni koji su se mozda prepoznali; naveo sam te primere radi podsecanja na svetu duznost da svi mi koji stojimo ispred naroda Bozjeg i za njega uznosimo molitve moramo biti "pravilo vere i obraz krotosti". Mi smo pred ocima kako vernika, tako i nevernika; svojim delima mozemo ili prve da sablaznimo ili druge da privucemo u Crkvu. Za svaki, pa i najmanji postupak u nasem pastirskom radu snosimo odgovornost. Onaj od kojeg dodje sablazan kasnije moze da se pokaje, ali ne mozemo da znamo sta ce biti sa onim ko je sablaznjen, pogotovo ako nije bio utvrdjen u veri.

Neusporedivo dublje i sire o nekim pojavama u nasoj i Ruskoj crkvi, i uopste o aktuelnom stanju u celom pravoslavnom svetu, govorio je profesorima i ucenicima Sretenjske vise duhovne skole u Moskvi nas poznati teolog i duhovnik, Preosveceni vladika G. Atanasije (Jevtic). Taj razgovor je objavljen na veb-stranici Sretenjskog manastira, a mi ga prenosimo (prevedenog i zbog malo prostora dosta skracenog) sa uverenjem da moze biti od duhovne koristi i svestenicima i vernicima.

Urednistvo veb-stranice moskovskog Sretenjskog manastira (adresa: http://www.pravoslavie.ru) ukazalo je veliku cast i bratstvu manastira Lepavine, pa tako i nasem nadleznom arhijereju i nasoj Crkvi. Na jednoj od najposecenijih pravoslavnih veb-stranica u Rusiji objavljen je prevod razgovora koji je o. prota Dusan Kolundzic vodio sa mnom za eparhijski list "Crkva", a prezentovana je i nasa veb-stranica te otvoren link na arhiv casopisa "Put, Istina i Zivot". Zahvalni smo ruskoj braci, koji su nam posvedocili da nema granica ni udaljenosti tamo gde ima bratske, jevandjelske ljubavi.

Istu takvu ljubav sam osetio i prilikom svog nedavnog boravka, prvog posle 13 godina, u Beogradu. O tome ce vise pisati u sledecem broju, ovom prilikom bih zeleo samo da svima koji su me okruzili ljubavlju iskazem svoju najtopliju zahvalnost.

vas